FRENCH TV #9: THIS IS WHAT WE DO

French TV je Ameriška skupina, ki igra v glavnem slog RIO/avantgarda, a če sem iskren, jih je težko uvrstiti le v to kategorijo, saj se v njihovi glasbi sliši tako zelo veliko vplivov. Še edini izvirni član, ki je ostal iz zgodnjih osemdesetih, ko je skupina začela, je basist Mike Sary, ki vedno najde sposobne glasbenike, da sodelujejo z njim. This Is What We Do je njihov osmi studijski izdelek in kar se mene tiče njihov najboljši do zdaj.

Ker je French TV ena najbolj izvirnih in delovnih zasedb v ZDA, je še toliko težje razložiti njihovo neprepoznavnost, tako v ZDA kot drugje. Mike Sary je celo nehal iskati založbe, ki bi izdajale njihove albume in je raje ustanovil svojo.

Album se začne s pesmijo s tipično (za French TV) abstraktnim naslovom in z glasbo, ki se popolnoma ujema z njim. Veliko je sprememb ritma, prav tako je veliko razpoloženjskih nihanj, od meditativnih delov do jeznih in zabavnih. Ta kompozicija prikaže vse najboljše lastnosti skupine. V le eno skladbo so sposobni dati tako veliko čustev in stilov, da se človek le čudi. Tudi nadaljevanje je podobno. Ska Face se začne s ska ritmom, a kmalu se razvije v tipično French Tv norijo. Sledi My Little Cicada, kjer lahko slišimo grozljive mellotronske dele, ki potegnejo na King Crimson, ko so na delu pihala pa se sliši tudi vpliv Henry Cow. Prehodi so zopet tekoči, kasneje pa se v skladbi sliši tudi čudovito igranje na violini (Chris Smith), opazni pa so tudi izjemni deli na Hammond orglah in kitari. Look at the Bears me na trenutke spominja na Happy the Man, spet drugič pa na Emerson, Lake and Palmer ali Henry Cow. Gre za še eno skladbo z odlično energijo in ne čudi me, da jo zelo radi igrajo na koncertih. Za konec albuma so nam prihranili še eno poslastico z nenavadnim naslovom. Začne se kot odličen fusion, potem se razpoloženje dostikrat spremeni, a vedno se vrnejo na izvirno stopnjo navdušenja.

French TV vplive črpa iz tako veliko različnih virov, da se včasih zdi kot da gre le za skupek različnih žanrov in vplivov, a ta skupek se zdi popolnoma naraven in glasba nemoteno teče. Ponavadi imajo skupine težave z obvladovanjem toliko žanrov in s preklaplanjem med njimi, a pri French TV se zdi sila preprosto. Včasih lahko slišiš čisti jazz-rock, drugič ska, potem simfoničen rock v stilu Emerson, Lake and Palmer, včasih se slišijo mehiški in vzhodnjaški vplivi, medtem ko spet drugič zvenijo izjemno eksperimentalni. V njihovi glasbi slišim vplive mnogih drugih glasbenikov – Zappa, Hatfield and the North, Henry Cow, Samla Mammas Manna, Happy the Man, Van der Graaf Generator… – a mislim, da je njihov glavni namen, da ustvarijo glasbo z lastnim karakterjem.

Nobenih kritik nimam glede igranja in zvoka na albumu. Vodje skupine, Mike Sary, je nor basist. Mnogokrat se lahko izgubi v morju klaviatur in pihal, a ko se sliši, je vedno točen in zanimiv. Warren Dale je s svojo goro klaviatur in pihal morda najbolj opazen glasbenik na albumu. Zna pričarati prave atmosphere, zna pa na sintetizatorju in Hammond orglah igrati tudi hitro kot veter. Chris Smith je prav tako prepričljiv s svojim Frippovskim slogom – rezerviran a vedno pod kontrolo. Prav tako prispeva nekaj pomembnih violinskih vložkov. Zadnji del uganke je bobnar Jeff Gard, ki je v svojem delu soliden in primeren. Na plošči je tudi nekaj gostov, najbolj opazen med njimi pa je Paolo Botta (Yugen), ki s French TV nastopa, ko igrajo v Evropi.

Mislim, da ni možno, da bi French TV izdali slab album. Imajo preprosto pravi občutek za kombinacijo med dobrimi melodijami in eksperimentalnimi deli. Težko bi mi bilo izbrati le en album, ki mi je najbolj pri srcu, a če bi me kdo prisilil, bi verjetno izbral This Is What We Do. Ne vem natanko zakaj, zdi se le kot da se je tukaj vse ujelo. French TV so z leti le boljši in nestrpno pričakujem naslednji album.

Rok Podgrajšek/ROCKLINE

Dzięki uprzejmości Planet Caladan, a w szczególności Damiana Polszakiewicza mam zaszczyt przedstawić polskiej Caladanowej prog-rockowej publiczności mało znany lub w ogóle nie znany zespół zza oceanu o niepozornej nazwie Franch TV.

Zanim ta nazwa zaczęła funkcjonować na szeroko rozumianej progresywnej mapie świata, w czasach punk-rockowej rewolty w Louisville w stanie Kentucky (oczywiście w USA) z inicjatywy Mike’a Sary oraz Stephena Robertsa powstał zespół o nazwie FESTUNG AMERIKA, który był protoplastą FRENCH TV. Oprócz Mike’a Sary obsługującego po dziś dzień bas oraz Stephena Robertsa grającego na różnej maści instrumentach klawiszowych oraz perkusyjnych zespól zasilił Jeff Jones grający na saksofonie oraz organach i będący pod wpływem takich artystów jak Frank Zappa, Captain Beefheart czy Van Der Graaf Generator, a wywodzący się z formacji o nazwie MYOPIA, grającą pełną humoru muzykę z pogranicza Gong, Hawkwind, Pink Floyd, Mountain. Jak łatwo się domyśleć repertuar Festung Amerika początkowo opierał się na coverach i nagraniach zespołu Jaffa, Myopia. Muzycy grali w małych knajpach i zazwyczaj gromadzili wokół siebie małą i przypadkową publiczność, niekiedy niechętną, aby słuchać propozycji zespołu. Właśnie w tamtych czasach powstała pierwsza kompozycja, która została umieszczona w lekko zmienionej formie na debiutanckim krążku FTV. Nagranie to nosi tytuł Spill. Po odejściu Jeffa Jonsa pozostali dwaj muzycy zmienili nazwę na właściwą obecnej czyli FRENCH TV, zapraszając do zespołu braci Beau i Fennera Castnerów z zespołu THE BRIDGE mającego w swoim repertuarze wyłącznie covery YES, GENESIS, PINK FLOYD, LED ZEPPELIN. Niespełna 17 latek Fenner rekomendował do zespołu swojego szkolnego kolegę Artie Bartona grającego na gitarze elektrycznej i tak oto w takim składzie pod okiem producenta Howie Gano popełnili pierwszą płytę FTV 1 wydaną w maju 1984 roku w numerowanym i limitowanym nakładzie 500 winyli. Owe nagrania do niedawna były rarytasem dla kolekcjonerów. Do niedawna bo w 2000 roku wznowiono ten krążek. Zespół muzycznie plasuje się tu na skraju stylistyki lat 70-tych zdradzając wpływy sceny CENTERBURY, czy też zespołu HAPPY THE MAN(nagrania HAPPY ARMIES FIGHT IN THIER SLEEP, SPILL) oraz lat 80-tych, tłumaczą to wręcz popowe ciągotki jakże charakterystyczne dla tamtego okresu. Doskonałym tego przykładem jest nagranie THE ARTIST’S HOUSE . Jednak najbardziej reprezentatywnym z całości jest trzy-utworowy finał płyty w postaci NO CHARGE, EARTH I WAIT, THE VISIT.

W połowie lat 80-tych zespoły grające tego typu muzykę były skazane na wyginięcie, gdyż nikt z dużych koncernów nie chciał inwestować w tego typu muzykę mającą lata świetności i komercyjnej popularności za sobą. Nikt też nie zainteresował się FTV do takiego stopnia by zespól mógł utrzymać się i egzystować z tworzenia muzyki. Mike Sary nie złożył “broni” i na przełomie lat 80-tych i 90-tych wydał drugą płytę AFTER A LENGTHY SILENCE. Podobnie jak kolejny VIRTUE IN FUTILITY wydany w 1994 roku został nagrany przy udziale m. in. Fennera i Artiego. W porównaniu z poprzednią płytą na stanowisku keybordzisty Paul Nevitt zastąpił Billa Fowlera (kolejny kolega ze szkoły). Muzyka w porównaniu z poprzednimi jest bardziej ekscytująca z uwagi na niebywały dynamizm kompozycji w tym zerwanie z tandetnym brzmieniem keyboardów lat 80-tych oraz rozbudowanie i urozmaicenie przez nowe instrumenty typu trąbka, skrzypce. Płyta bardzo równa i nie sposób wyróżnić jakąkolwiek kompozycję. Ogólnie oscyluje miedzy karmazynem (HEY! REAL EXECUTIVES JUMP FROM. . . ), wpływami Rock in Oposittion (CLANGHONKTWEET), akordami przywodzącymi na myśl wczesny MARILLION(koniec THE FAMILY THAT OONTS TOGETHER GROONTS TOGETHER), czy improwizatorskim jazz-rockiem (I’M WHINING FOR THAT FUNKY BABY OF MINE) bądź HAPPY THE MANowskim podejściem do komponowania według FTV (EMPATE), zaznaczając przy tym, że FTV łączy w swych kompozycjach różne wpływy tworząc jedyny w swoim rodzaju nastrój przy tym dezorientując w pozytywnym znaczeniu słuchacza badającego jednoznaczność kompozycji. Rok po trzeciej odsłonie ukazał się czwarty album i przyniósł spore zmiany personalne. Na gitarze pojawił się Tony Hall, a na perkusji Bob Douglas śpiewający jednocześnie, oraz John Robinson na keyboardach. Pojawiają się gościnnie starzy znajomi FTV m. in. Bill Fowler oraz Dean Zegoris w nagraniu NO RAVEN TONIGHT. Ciekawostką jest też cover VDGG PIONIERS OVER ‘C’ zagrany w sposób bardzo odważny, oryginalny a zarazem kontrowersyjny. W roli kompozytorskiej dominują Hall i Sary. Ten pierwszy wyczarował tu bajeczną suitę PERSEID łączącą nastrojowość z podkręcającymi tempo fragmentami, licznymi partiami fletu i dominującą perfekcyjną gitarą autora kompozycji.

Kwintesencją stylu FTV jest nagranie THE SOULS OF THE DAMNED LIVE IN FAILED WORKS. Słychać tu wyraźnie cały charakter FTV, prog-awangardowe podejście z przymrużeniem oka do materii muzycznej. Piąta odsłona miała miejsce w 1997 roku i była to płyta koncertowa LIVE-YOO-HOO!!!. Wynikiem tej płyty były liczne koncerty po USA między innymi u boku VOLARE, jak i wizyta m. in. na festiwalu PROGDAY’97 w PÓLNOCNEJ KAROLINIE. Płyta zawiera nowe nagranie TINGLER łączące fusion z flamenco mogące kojarzyć się z AL DI MEOLĄ i RETURN TO FOREVER. Mamy też dwie kompozycje z pierwszej płyty, trzy z trzeciej oraz jedną z drugiej. Szczególnie wyróżnia się gra ZIGORISA na stałe powracającego do zespołu, a grającego momentami na tym koncercie jak Bill Connors z RETURN TO FOREVER. Mocnym punktem płyty są również improwizacje utrzymane w duchu BILL BRUFORD, FRANK ZAPPA, GONG, a nawet OZRIC TANTACLES.

Jak na razie ostatnią propozycją FTV jest album THE VIOLENCE OF AMATEURS z 1999, będącą zdecydowanie najlepszą propozycją w całej dość równej muzycznej historii zespołu. Tu również mamy do czynienia z coverem, tym razem innej znakomitej sławy ZAMLA MAMMAZ MANNA będącej podporą RIO. To nagranie to JOOSAN LOST/THE FATE trwające ponad 20 minut i zawierające niebanalną melodyjność połączoną z improwizacjami zapierającymi dech. Bardzo udanie wypadł też debiut kompozytorski Zigoris. THE SECRET LIFE ON WALTER RIDDLE zionie pomysłowością i witalnością przy idealnej technice instrumentalistów. Nad całym dziełem wisi duch awangardowych przodków, a w momentach odpoczynku od zakręcenia tudzież nagwintowania snuje się prog-rockowa sielanka.

Bardzo istotnym elementem płyt FTV jest poczucie humoru które objawia się, a to przezabawną historią Mr. Sary we wkładce THE VIOLENCE OF AMATEURS, a to zabawnymi okolicznościami powstania VIRTUE IN FUTILITY, a jeszcze śmieszniejsze są ostrzeżenia zawarte w ramce przy liście nagrań. Przeciwnym stałym elementem wkładek i okładek jest protest przeciwzbrojeniowy niemal na każdej płycie. Objawia się to artykułami, statystykami i wykresami dotyczącymi zbrojeń militarnych na całym świecie. Antymilitarne nastawienie przejawia się również w nagraniach. FRIENDS IN HIGH PLACES to przemówienia Busha i Reagana dotyczące wojny w Iranie. Innym przykładem jest wojenny marsz we wstępie THE SECRET LIFE OF WALTER RIDDLE.

Niewątpliwie zespół kierowany od początku przez Mike’a Sary jest zespołem godnym uwagi i zarazem trudnym do sklasyfikowania gatunkowego. Jest pełną gamą dźwięków stale się mieszających, opozycyjnym punktem widzenia współczesnego rocka progresywnego. To muzyka robiona z pasją dla ludzi z pasją szukania nowych doznań dźwiękowych, wartości transcendentalnych na płaszczyźnie szeroko pojętego rocka postępowego

2002-07-12, Skyacek
caladan.art.pl